We kwamen net aan in ons hotel in Berlijn. Half doorweekt. Mijn vriend en ik hadden gerend door de harde regen terwijl onze koffers achter ons aan bungelden. Onweer klonk in de verte. Ja, deze mini vakantie begon goed. We konden onze kamer nog niet in, een drankje werd ons aangeboden in de lobby. We namen plaats aan een tafel en voor ons stond een schaakbord. ‘Potje wagen dan maar?’. Ik had geen idee hoe het werkte. Maar vooruit. We speelden een potje. Het was goed tijdverdrijf, maar ik bleef bij mijn standpunt: schaken is saai. Tot ik The Queen’s Gambit keek. Want in deze serie is dat schaken toch wel ineens heel spannend.
Ik zag de serie al een paar keer voorbij komen op Netflix voordat ik besloot om het te gaan kijken. En nu ik ‘m gezien heb (in 2 dagen) vind ik dat jij dat ook moet doen. Als je dat nog niet gedaan hebt tenminste.
The Queen’s Gambit
Allereerst, de cast is top. Elizabeth Harmon is de hoofdpersoon en wordt gespeeld door Anya Taylor Joy, die je misschien al eerder in andere films zag of in de serie Peeky Blinders. En o.a. Thomas Brodie Sangster, die acteur die in mijn ogen maar niet ouder lijkt te worden. Nog steeds hetzelfde hoofdje als dat kleine jochie in Love Actually. Maar eerlijk, in deze serie is ie er flink op vooruit gegaan. Met zijn snorretje en weelderige haren onder die donkere hoed.
Maar de conciërge, Mr. Shaibel, die raakte me misschien nog wel het meest. De personages zijn ontzettend goed neergezet. En ook alles behalve standaard.
Waarom ook jij The Queen’s Gambit moet kijken
De serie speelt zich af in de jaren ’60. Het fijne aan deze serie is onder andere dat je er niet in hoeft te komen. Je moet niet even door de eerste paar afleveringen heen. Nee, je zit er gewoon meteen in en vervolgens zit je gekluisterd tot de laatste seconde.
In deze serie wordt niet alleen het schaken heel spannend gemaakt, ook de gebeurtenissen erom heen. Er is veel meer aan de hand met Elizabeth Harmon en daarbij wordt er ook diep gegraven in haar verleden. Beth, of Harmon, is wees en daar begint de serie dan ook mee. Er gebeuren bijzondere dingen in de donkere kelder van het weeshuis. Maar niet per se waar je nu aan denkt. Het is totaal geen standaard verhaal en dat maakt de serie ook zo interessant. Ik vind het verhaal een verfrissende vernieuwing op Netflix.
Alleen maar lof?!
Zijn er dan alleen maar goede dingen die ik over deze serie kan zeggen? Bijna wel. Het enige ‘stoorpuntje’ was voor mij soms Elizabeth’s persoonlijkheid. De ene keer is ze best wel heel autistisch, terwijl dat in sommige andere scènes ineens vergeten lijkt. Die overgang vond ik soms wat groot. Maar verder hoor je mij absoluut niet klagen en vind ik haar persoonlijkheid juist tof.
Dan heb ik het nog niets eens over de visuals gehad in The Queen’s Gambit; die zijn net zo goed als de serie zelf. Er komt romantiek in voor, maar niet overheersend. Hetzelfde geldt voor de wat heftigere onderwerpen. En dan zijn er ook ontroerende momenten. Ja, als je wel eens vaker huilt bij films en series, dan ga je bij deze zeker wat tranen laten. Maar je bent vooral gefascineerd. Of geobsedeerd.
Ik keek tussendoor niet eens meer op mijn telefoon en dat zegt wel genoeg voor deze telefoon verslaafde hier. Ineens is er niets saais meer aan schaken. En zou ik dat potje in Berlijn toch graag nog wel eens over willen doen.
Meer series kijken?
- Til tipt: goede films & series op Netflix
- De leukste series om nu lekker te bingen
- Til tipt: de top 3 tienerdrama series van dit moment
Meer van mij zien?
Volg me op insta! @mathildaverwoerdt
