Deel je je gevoelens online? Dan kun je tegenwoordig meteen een volle inbox verwachten. Het is voor menig Instagrammer hét moment om eens even lekker die dm in te sliden. Mét ongevraagd advies. Hoe goedbedoeld het ook is, vaak zitten we hier helemaal niet op te wachten.
Ongevraagd advies kan ons het gevoel geven dat de manier hoe we bepaalde dingen doen niet de juiste is. Dat we het beter moeten doen. Of dat we verkeerde keuzes hebben gemaakt. En dat willen we niet per se horen. We hebben er nu eenmaal geen boodschap aan als we met trots onze nieuwe, blauwe jas laten zien en ‘Gerda’ even wil vertellen dat rood beter zou staan.
Maar naast dat de ongevraagde meningen onnodig zijn, gaan we onszelf ook sterk afvragen of er überhaupt wel geluisterd wordt naar wat we vertellen.
Onlangs viel ik plots uit tegen mijn vriend. “Kun je daar eens een keer mee ophouden?”, was mijn allesbehalve vriendelijke verzoek, nadat hij meteen oplossingen op me afvuurde toen ik vertelde waar ik mee zat. Tuurlijk is het fijn dat er oplossingen zijn: die willen we uiteindelijk ook. Maar in eerste instantie willen we gewoon ons gevoel kwijt. Gehoord worden. We worden daarom vrolijker van een bak thee en een luisterend oor dan om meteen de mogelijke oplossingen aan tafel door te bespreken.
Daarbij is het zo dat als we ons verhaal delen, we gaandeweg vaak zélf wel die oplossing kunnen bedenken. Zo hebben we ons gevoel eruit gegooid én een oplossing gevonden. Win-win! Zie het als Rubber Ducking: wanneer je je problemen aan iemand uitlegt, kom je er vaak achter wat de oplossing is, simpelweg omdat je het uitspreekt. Deze persoon zou net zo goed een rubber badeendje kunnen zijn: hij/zij/hen hoeft helemaal niet per se te antwoorden. Alleen maar te luisteren. (Een rol die mijn vriend overigens ook vaak zat vervult hoor, haha.)
Natuurlijk worden we online niet zomaar op iedereen boos die met de beste bedoelingen onze inbox vullen. Maar worden we er blij van? Vaker niet dan wel. Niet gek ook dat mensen steeds vaker al uit voorzorg erbij vermelden dat ze geen tips hoeven.
Daarbij betrap ik mezelf er ook regelmatig op dat ik op iemands verhaal aan het reageren ben, omdat ik iets soortgelijks heb meegemaakt en mijn ervaringen en tips maar al te graag wil delen. Oeps. Toch maar meermaals op dat pijltje naar links om mijn geschreven tekst weer te wissen. We willen nu eenmaal graag advies geven. Gratis en voor niets.
Aan de ene kant omdat we het beste met diegene voor hebben en een ander graag willen helpen. Anderzijds omdat het stiekem toch wel lekker is als iemand jouw gegeven advies heeft opgevolgd én dat goed heeft uitgepakt. Een gestreeld ego is immers een tevreden ego.
Maar ook dit onderwerp is niet zwart-wit. Ongevraagd advies is echt niet altijd en voor iedereen een verkeerd iets. Soms kan het mensen inderdaad op ideeën brengen waar ze zelf nooit aan zouden denken en wordt het wél goed ontvangen. Het blijft een lastig dingetje, dus.
Gelukkig voor ons: adviseren kun je leren. Daarom voorzie ik je hier nog even van mijn ongevraagde advies: doe het maar niet. Als we advies willen, vragen we daar zelf wel om. Sta je toch te trappelen om jouw beste advies ooit te geven? Doe dat dan pas als je zeker weet dat de ander daar behoefte aan heeft. Bij twijfel vraag je gewoon even heel simpel: wil je soms advies van mij? Dan kun je daarna losgaan. Of dus juist niet. 😉
Als je wil, kan ik je ook dit op het menu adviseren:
- Monogaam: waarom zijn we dat in hemelsnaam?
- Groot, groter, grootst: Waarom het hier krioelt van rupsjes nooitgenoeg
- Panic! At the wereld zonder social media: wat the f* nu?
