Google niet als je ergens lichamelijke klachten hebt. Je bent 1) zwanger of 2) je hebt kanker. Uiteindelijk ga je hoe dan ook altijd dood. En als je net zoals ik al hypochondrisch aan bent gelegd, dan doet onze o zo geliefde zoekmachine echt 0,0 goeds voor je. Je zit compleet te stressen, terwijl je eigenlijk nog steeds niet weet wat er aan de hand is. Waarschijnlijk zelfs wel helemaal niets. Je gaat naar de dokter, maar achteraf geloof je die toch niet, want het alwetende Google zei toch echt wat anders.
Ik Googlede omdat ik zo’n last had van vermoeidheid. Ik kon ook slecht naar de wc. En heb al jaren ijzertekort. Daar had je het: zwanger. Of darmkanker. Godverdorie. Ik zag mezelf al liggen in de kist. Nee, niet Googlen. Tabblad sluiten. Ik wist immers al dat ik PDS heb, en dat daar het wc-probleem vandaan komt. Maar zo werken je hersens nu eenmaal als je hypochondrisch bent: je bent toch bang voor hetgene waarvan je diep vanbinnen weet dat je het niet hebt.
Dat ijzertekort bleef wel een raadsel. Toch maar een bezoekje aan de dokter, dus. Dat bezoekje aan de dokter werd een bezoekje aan de internist. Er werd iets gevonden wat meer interessant was. Na mijn bloeduitslagen zelf online in te hebben gezien, – tip: nóóit je uitslagen online bekijken – zag ik dat er iets was wat niet hoorde. Geen idee wat het inhield, dus in plaats van de afspraak met de arts af te wachten, ging ik – je raadt het al – mijn beste vriend Google raadplegen. Ik kwam meteen op de twee heftigste auto-immuunziektes terecht die ik in mijn geval zou kunnen hebben. Mijn hart bonsde als een razende. Het beeldscherm danste voor mijn ogen van beneden naar boven en weer terug. Ik kreeg het warm en mijn zwetende vingers zweefden boven het toetsenbord. Ik zocht op wat die ziektes inhielden. Niet veel goeds, als ik deze sites moet geloven.
Ik appte mijn moeder. “Niet Googlen”, appt ze terug. Ik bel en zeg wat ik tegen kwam. “Dat heb ik ook gelezen”, zegt ze. Zie je wel, ze Googled zelf dus ook. Even later ben ik weer kalm en besluit ik ‘gewoon’ (lees: semi-stressend) het spreekuur af te wachten dat een paar dagen later plaatsvindt. De arts daar vertelt me dat ik niet mocht Googlen. “Maar dat heb je vast al gedaan”, zegt hij. Jup… “Dan kom je meteen erge dingen tegen, wat je helemaal niet hoeft te hebben. Er zijn heel veel ziektes. En het kan zelfs zijn dat je helemaal niets hebt”, legt hij uit.
Die geruststellende woorden zorgen ervoor dat ik de drie daaropvolgende weken vrijwel stressloos door het leven ga. ‘Het is vast niets.’, denk ik. ‘Die afwijkende waardes trekken vast wel weer bij’. Drie weken later bezoek ik een andere arts, voor nader onderzoek, dacht ik. Maar ze valt meteen met de deur in huis. “Had de dokter al iets gezegd, de vorige keer?”, vraagt ze. “Nee, hij wist het nog niet”, zeg ik. “Oké”, antwoord ze. “Ja, het kan eigenlijk maar één ding zijn met deze waardes en dat is PBC.” PBC… dat is die auto-immuunziekte die ik tegenkwam op Google en waarvan ik volgens de andere arts niet uit hoefde te gaan dat ik het heb. Godverdorie. Maar ik had misschien wel niks. Het kon ook niets zijn. Ik kwam hier vandaag alleen voor extra onderzoeken… Niet om dit nu te horen.
Ze vraagt of alles duidelijk is. “Ja, het is duidelijk”, zeg ik. “Het is heel zeldzaam en je bent ook wel erg jong hiervoor”, benadrukt ze nog. “Maar als de medicijnen aanslaan, dan is er goed mee te leven”. Over een jaar weet ik of de medicijnen aanslaan. Gek genoeg had ik verwacht dat ik nu constant aan het stressen zou zijn. Maar ik heb me erbij neer weten te leggen. Er is in de tussentijd toch niets wat ik nu kan doen. Google had wel gelijk. Voor het eerst.
Toch doe ik het niet meer, dat Googlen. Op Google staan een hoop horrorverhalen die lang niet altijd waar zijn, had de arts gezegd. Er zijn twee betrouwbare sites waar ik op kan kijken en daar heb ik het tot nu toe bij gelaten. Best wel trots. Het bezorgt me immers alleen maar onnodige stress in periodes waar ik er helemaal niets aan kan veranderen. Hoe we het dan wél moeten aanpakken zonder Google? Breng gewoon een bezoekje aan die goede, oude dokter. Schuif aanhoudende klachten niet weg, maar zorg ervoor dat je op je strepen staat indien nodig. Luister naar je eigen gevoel, dat is uiteindelijk toch altijd nog betrouwbaarder dan onze geliefde zoekmachine.
