WAT?! Ik proestte mijn drinken bijna uit bij het lezen van het berichtje dat binnenkwam op mijn telefoon. Al een tijdje was ik aan het appen met een tindermatch en een ontmoeting in real life stond op de planning. De date kwam steeds dichterbij, toen hij toch voelde dat hij iets moest opbiechten. “Ik heb een vriendin”. Aan mijn kant bleef het stil. “Maar we hebben een open relatie, dus ik kan ook met jou daten”, vulde hij zichzelf aan.
Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Dus je zit al die tijd met mij te praten terwijl je een vriendin op de bank hebt zitten? “Dat is helemaal niet zo gek hoor”, gaat hij verder. “Er was zelfs een aflevering van op tv afgelopen week”. Mijn nieuwsgierigheid wint het van de afkeer en ik kan het niet laten om even door de aflevering heen te skippen. Het gaat erover dat je met verschillende mensen een klik kan hebben. Met de één kan je heel goed lachen en praten, terwijl met de ander de vonken er vanaf spatten in bed.
‘Zit wat in’, denk ik ietwat teleurgesteld. Maar alsnog, niks voor mij. Daar ben ik veel te hypocriet voor. Ik zou namelijk wel alles mogen van mezelf, want ik weet wat ik doe en wat het betekent. Maar als de ander dat zou doen? Dan kun je er goud op inzetten dat ik groen kleur. Als je zoiets wil doen, moet je het allebei kunnen. De reden dat het voor mij dus nooit zou werken.
Vriendelijk bedank ik hem voor de date die gepland stond. “Ik wil iemand die alleen voor mij gaat, en niet iemand die ik moet delen”, typ ik hem nog na. Tevreden en nog steeds een tikkeltje verbaasd is het hoofdstuk – of beter gezegd de enkele pagina – met hem afgesloten voor mij.
Al zette hij me wel aan het denken. Want met al die mensen op de wereld, zijn er gegarandeerd meerdere die jouw ‘ware’ zouden kunnen zijn. En nu we een paar jaar verder zijn, heb ik het zelf ook ervaren. Er zijn meerdere mensen waarmee ik een ontzettend goede klik heb. Met ieder op een eigen manier. En heel eerlijk? Met deze personen zou ik mezelf ook best samen kunnen zien.
Het is niet gek dat we – ondanks een relatie – onze ogen open houden; je kan jezelf niet volledig afsluiten. En de nieuwe mogelijkheden met een ander, de onbekende wereld die je daarmee in zou kunnen treden, daar zal je misschien wel nooit achter komen. En dat maakt het spannend. Maar ook die spanning zwakt ooit weer af. Niets blijft voor eeuwig nieuw. En niets is ooit hetzelfde. Zoals F.Scott Fitzgerald het zo mooi verwoordde:
“There are all types of love in the world, but never the same love twice”.
Ik ben nog jong. Zit in mijn eerste, officiële relatie en je zou je – terecht – af kunnen vragen wat ik van de liefde weet. Heus niet veel meer dan jij. In mijn vele single jaren heb ik me vaker dan ik zou willen dramatisch afgevraagd of er überhaupt wel een dekseltje voor mij beschikbaar was. Of ik het niet eens een keer met mijn eigen geslachtstype moest proberen en heb ik mezelf meermaals ervan overtuigd dat ik ook prima voor altijd alleen door het leven kan gaan. Google, play: ‘I don’t need a man’ van the Pussy Cat Dolls on repeat, pls!
Uiteindelijk beviel dat alleen zijn me overigens heel goed. Ik was blij met mijn leven en kon doen en laten wat ik wil. Ik heb daardoor geleerd dat je wederhelft geen opvulling, maar een aanvulling moet zijn op je leven. (Oh, de irritante waarheid van cliché’s). En die aanvulling? Die kies je geheel zelf.
De mens is namelijk inderdaad niet monogaam van nature, nooit geweest. Maar de mens kiest ervoor om monogaam te zijn. Waarom? Omdat het eigenlijk hartstikke fijn is om met eenzelfde persoon op de bank te zitten. Iemand die je onvoorwaardelijk steunt en waar je the good, the bad and the ugly mee deelt.
Daarbij kan het soms knap lastig zijn om je volledige aandacht aan één persoon te geven. Laat staan aan meerdere. (En die ongemakkelijkheid van mijn single tijd toen ik met vijf jongens tegelijkertijd praatte en niet meer wist wat bij wie hoorde, was leuk voor het verhaal, maar wil ik ook niet per se vaker ervaren).
Dus als ik nu een ober in een restaurant was, zou ik instemmend ja knikken dat monogaam zijn een uitstekende keuze is. En nee, écht niet alleen omdat de kans dan groter is dat het drankje wordt binnengehouden en ik niet hoef te dweilen.
