M’n pols, m’n armen, m’n benen. M’n onderrug en m’n schouders. Ik voel het overal. Het is de kater die ik overgehouden heb aan een dagje flink schoffelen. Ja, je leest het goed. Met zo’n schoffel om het vastzittende onkruid van die gortdroge grond los te krijgen. En een klein aardappelschilmesje om het overige deel mee los te pulken, zittend op mijn knieën. Dit is niet waar ik voor aangenomen was bij mijn bijbaantje. En al helemaal niet wat ik verwachtte te gaan doen na het behalen van mijn HBO-diploma. Op mijn 25e. Wat een domper.
Ik hoor nu in de bloei van mijn leven te zitten. De ladder die leidt naar mijn droombaan te beklimmen. Maar in plaats daarvan trek ik wat ongewenst groen uit de grond, wat volgende week vast alweer terug is gegroeid. Maar zo is het nu even eenmaal. ‘Het zijn gekke tijden’. En dat zijn veel gehoorde woorden.
WOENSDAG (april, 2020)
Eén ding weet ik zeker. Ik ga niet nog eens schoffelen alsof mijn leven er vanaf hangt, zoals vorige week. ‘Doe maar kalm aan, hoor’, zou mijn opa zeggen. Ik besluit dat advies op te volgen. Het is weer die dag van de week; werken in de tuin bij mijn bijbaan. Ik leg al mijn spulletjes klaar: mijn werkhandschoenen voor in de tuin, mijn oortjes om muziek te luisteren, desinfecterende handgel, een flesje water en twee gesmeerde broodjes met kaas. Hollandser kan het niet.
Het is anders. Anders dan mensen bedienen die een avondje uit zijn. Anders dan gezelligheid met collega’s onderling. Tijdens het werk zitten we te ver uit elkaar om goed te praten. En dus doe ik mijn oortjes in. Anders dan voorheen mogen we nu wél onze telefoon bij ons dragen. Maar tussendoor telkens op mijn telefoon kijken, wil ik niet doen. Ik word immers wel betaald. Ik zet het album ‘Lost and Found’ aan van Jorja Smith. Zo weet ik dat wanneer ik het laatste nummer hoor, er weer een uur voorbij is. En na dit album, zet ik ‘Malibu’ van Anderson Paak op. Ik heb de hele dag al uitgedacht. .
WEEK 3: “D’N BOB”
Tot ik me bedenk dat ik ook wel eens een podcast aan zou kunnen zetten. Iets wat ik al maanden wil luisteren, maar waar ik nooit de tijd voor neem. Scrollend in de grote jungle op Spotify, ga ik op zoek naar een podcast. Ik ga voor ‘Bob’. Een podcast die gaat over een dementerende vrouw, die constant over ‘dn Bob’ vertelt. Maar niemand kent die Bob. Ik word helemaal meegesleurd in dit verhaal over een Bob waarvan een paar afleveringen later nog steeds niet zeker is of hij wel echt bestaat. Misschien is hij een verzinsel in het hoofd van de dementerende vrouw. Ik verbaas mij over hoe interessant ik het vind hoe het brein van een dementerend iemand – en het brein in het algemeen – kan werken. Ik bedenk plottwists over wie Bob zou kunnen zijn en hoe het verhaal af zou lopen. En ik bedenk wat ik zou doen als ik nu in de schoenen van die radiomakers zou staan die deze podcast leiden.
Nog drie podcasts later is het tien voor vijf. Ik pak mijn emmertje met het onkruid erin en loop naar de container om het weg te gooien. Ik klok uit, spring op mijn fiets en daarna onder de douche. Daar zet ik de podcast weer aan om de laatste minuten af te luisteren. Ik ben verkocht.
Het zijn gekke tijden – deel 2
KOMT VRIJDAG 20 NOVEMBER ONLINE.
Meer van mij zien? Volg me op insta! @mathildaverwoerdt
