De versnelde hartslag, de warmte van de gloeiende wangen, het zweet. De verstikkende kleding en de zware schouders. Het balen, de schaamte. Het weg knipperen van de zoute tranen. Het genieten vergeten. Het diep van binnen stiekem echt wel weten.
Alle keren dat ik de trap neem naar de zevende verdieping, omdat “dat goed voor mijn conditie is”, terwijl ik eigenlijk liever niet alleen in een lift stap. De keren dat ik uitstap en de volgende neem, omdat ik een ‘verdacht persoon’ in het openbaar vervoer zie en bang werd voor een aanslag. De dokter die me gerust stelt dat het niets is, maar bij thuiskomst geloof ik haar niet meer. De zorgen die ik me maak over dat er iets met mijn familieleden kan gebeuren. De angst, de stress die ik voel. Het hoeft niet.
Het beestje bij de naam noemen, nee dat doe ik liever niet. Ermee naar de dokter? Dat al helemaal niet. Want stel dat het echt zo is? Ik wil die stempel niet. Wat als ik het ga gebruiken als excuus? Of erger: wat als anderen meegaan in mijn excuus? Of er iets van vinden? Ik wil er niet aan toegeven. Bang dat ik ernaar zou gaan leven. Maar ik heb het toch gedaan. Want juist nu kost het me soms zoveel energie. Juist nu leef ik ernaar. Het hoeft niet.
Vraag me af waarom ik dit wil delen. Dan denk ik aan een interview dat ik ooit las. Een interview met actrice Amanda Seyfried, die openhartig vertelde over haar angststoornis. Het was het moment waarop ik dacht dat ik wel eens hetzelfde zou kunnen hebben. Het was hetzelfde moment waardoor ik me minder voelde alsof ik raar zou zijn. Want: als zij het heeft en nog steeds zo’n goede actrice is, nog steeds in films speelt ondanks haar anxiety, dan is het misschien zo’n ramp nog niet.
Ik mag dan wel geen actrice zijn (helaas), maar misschien dat ik ook een ander kan helpen door mijn verhaal te delen. Zodat een ieder weet dat je nooit de enige bent. Zodat er plaats kan komen voor een stukje acceptatie. Die acceptatie heb ik nu gevonden, dus ik kan eindelijk door naar de volgende stap: de wortel aanpakken. Want ik wil het niet meer zo. Het hoeft ook niet.
Ik weet dat het anders kan. Gezonder. Gelukkiger. Beter. Zonder angst, zonder zweet. En gewoon dat doen, wat leven heet.
Mooi geschreven.
Dankjewel!!