Snikkend zet ze de pan met hutspot op tafel. “Sorry hoor jongens, het is even niet anders”. Het eten ziet er hetzelfde uit als hetgeen wat door de tranen van haar neus drupt: snot. Uit medelijden voor de moeite werken we de natte hutspot zonder geklaag en als soep naar binnen. ‘Dit is dus hoe een gebroken hart eruit ziet’, hoor ik mezelf denken. Ik voel de pijn en het is niet eens mijn hart waar het om gaat.
Waterval
Zo’n 5 jaar later krijg ik er zelf voor het eerst enigszins mee te maken. Een nacht lang dienden mijn ogen als een constante waterval. Ik stopte mijn tranen altijd weg: ‘Nu geen tijd voor’. Maar deze keer liet ik het gaan. Het voelde alsof alle tranen die ik de afgelopen jaren had verzameld, nu eindelijk hun weg naar buiten vonden. De volgende dag voelde ik me 10 kilo lichter. Ik kon er weer tegenaan.
Emoties mochten er eigenlijk nooit écht zijn. Van wie niet? Van mezelf. Ik vond het nooit fijn als mensen iets zeiden over hoe gevoelig ik was. Maar hoe kon dat anderen ook ontgaan: de hooggevoeligheid straalde van me af. Door het te onderdrukken verloor ik gaandeweg het contact met mijn gevoel. De vele gedachten die altijd al als een flipperkast door mijn hoofd raasden, maakten het er ook niet makkelijker op. Alles wat ik dacht te voelen wist ik om te buigen naar iets anders. Gevolg: ik wist niet meer wat de signalen die mijn lichaam me gaf mij probeerden te vertellen.
Emoties mógen er zijn
Via een omweg kwam ik terecht bij haptotherapie. Iets wat veel te zweverig klonk voor een nuchtere meid als ik, maar wat had ik te verliezen? Ik gaf het een kans. Het is alsof je naar de psycholoog gaat, maar dan voor je lichaam. Ze legde het me als volgt uit: je lichaam en je hoofd kun je vergelijken met een ruiter en een paard. Als ze samenwerken zijn ze het sterkst. Je kunt niet alles op gevoel doen; gezond verstand is nodig. Maar alleen maar naar je hoofd luisteren en je gevoel negeren, is ook niet the way to go.
Er waren een aantal sessies voor nodig, maar langzaam maar zeker kon ik mijn gevoelens een plaatsje geven en leerde ik weer naar mijn gevoel te luisteren. Er ging een wereld voor me open en ik stapte er maar wat blij in. Emoties mógen er zijn, was mijn nieuwe mantra. Kom maar door.
Taylor Swift was er niks bij
Totdat je jezelf ineens tot 04.00 uur in de nacht huilend op de keukenvloer vindt. Er ontbrak alleen nog een fles wijn of ik was een volledige main character vibe – een Taylor Swift song was er niks bij. ‘Kut, kan ik nog terug? Nu voel ik te veel’, grap ik tegen mezelf, terwijl ik mijn zoute tranen proef. Mijn hoofd bonkt van de afgelopen uren. Ik gooi twee paracetamollen achterover en sleep mezelf weer terug naar bed. Ohja, dit is hoe een gebroken hart eruit ziet.
