Je draagt ‘m graag of je draagt ‘m niet. Welbekend in grijze vorm. Sexy bij de mannen met blokjes-buik. Cool bij de dansende dames op tiktok met een croptop erop. En, nouja, gewoon ‘gewoon’ bij iemand zoals ik. De joggingbroek. Het kan, maar doe maar liever niet. Ik hoor het ze nog altijd zeggen in die modepolitie programma’s: “Als je rondloopt in een joggingbroek, heb je het opgegeven”. Een uitgesproken mening die ik met hen deelde en me altijd is bijgebleven.
De laatste tijd vond ik echter dat die uitspraak steeds minder waarheid in zich had. Hóezo heb je dan opgegeven? Je hoeft er toch niet altijd op en top uit te zien? En soms staat het ook gewoon best leuk. Daarbij is er tegenwoordig veel meer keuze dan alleen de grijze variant. Er zijn ook stijlvollere modellen te verkrijgen in elke kleur die je maar wenst.
Hoewel ik vroeger alleen een joggingsbroek aandeed zodra ik laat thuiskwam en ik de deur niet meer uit hoefde, kreeg ik nu steeds minder problemen om er ook mee naar de supermarkt te gaan. Er een rondje mee door de stad te lopen. Of zelfs gewoon wanneer ik met iemand had afgesproken. Ineens had ik er iets te veel exemplaren van. Maar ik had ze nodig: ik werkte immers thuis.
“Sorry hoor, ik ben in m’n chill-kloffie”, hoorde ik mezelf zeggen wanneer ik zag dat de ander wel fatsoenlijk gekleed was én zelfs de moeite had genomen om haar wimpers zwart te kleuren. Ik vroeg me af waarom ik er eigenlijk steeds vaker zo bij liep. Ik – een ware shopaholic met een kast vol mooie kleding waar ik gelukkig van word – die ineens dagelijks in chill-outfitjes door het leven gaat. Inclusief een blote billen-gezicht dat me minstens vijf jaar jonger laat lijken en mijn lange haren in een lage, uitgezakte staart, die ik normaal gesproken alleen per ongeluk na het sporten droeg.
Is het omdat ik gewoon bad ass ben geworden en het me niets meer kan schelen hoe mensen me zien? Of is het omdat ik gewoon simpelweg geen zin meer heb om moeite te doen? Deze vraag spookte al maandenlang door mijn hoofd. En hoe langer het duurde, hoe meer ik erachter kwam dat het laatste het geval was.
Het was waar: ik had opgegeven. Shit.
Als je net als ik altijd iemand bent geweest die veel waarde hecht aan er leuk uitzien en je daarmee stopt – dan geef je op aan jezelf. Aan je eigen waarden. En vooral, aan je eigen geluk.
Daarom heb ik besloten het uit te maken met mijn joggingbroek. Lieve joggingbroek, het werd me allemaal even te veel tussen ons. Ik ga afstand van je nemen. Jij hoort niet bij iemand zoals ik. Het is tijd om de markt – alle aantrekkelijke stukken in mijn kledingkast – weer te gaan verkennen. En het goede nieuws? Nu is het weer speciaal als ik je ooit nog eens na een lange dag uit de kast haal. Want alleen dan, draag ik je graag.
